2 στη 12η

Πολιτιστικό Πρόγραμμα. Μαθητικό περιΟΔΙΚΟ: 2 στη 12η. Τεύχος 12ο. Σχολική Χρονιά: 2011 - 2012. Υπεύθυνοι Καθηγητές: Σταύρος Μίχος, Αναστάσης Στρατουδάκης.


Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Πρωτοβουλία για την ελπίδα και το μέλλον των νέων

   Ο Αλέξανδρος Κάμπης, ο Ιωάννης Γιαννακούλης και ο Γιάννης Νικητέας διοργάνωσαν την έκθεση με έργα των φοιτητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στο γυμναστήριο της Σχολής Μωραΐτη, που μετατράπηκε σΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΩΡΑΙΤΗ.
Τρεις έφηβοι οραματίστηκαν μια πρωτότυπη έκθεση δίνοντας τη δική τους απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας των νέων και στέλνοντας το μήνυμα πως και στους πιο δύσκολους καιρούς υπάρχει δημιουργική διέξοδος


   Ο Αλέξανδρος Κάμπης, ο Ιωάννης Γιαννακούλης και ο Γιάννης Νικητέας διοργάνωσαν την έκθεση με έργα των φοιτητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στο γυμναστήριο της Σχολής Μωραΐτη, που μετατράπηκε σε μοντέρνα γκαλερί.
Μέχρι την Κυριακή, στις 9 το βράδυ, η Σχολή Μωραΐτη φιλοξενεί την έκθεση ζωγραφικής των φοιτητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, οι οποίοι φοιτούν στο Α' Εργαστήριο Ζωγραφικής. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή από την πρόεδρο του συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «Ελπίδα», Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Πρόκειται για 160 έργα 52 καλλιτεχνών (49 φοιτητών και 3 καθηγητών της ΑΣΚΤ), που ήδη έχουν γίνει ανάρπαστα λόγω και των ιδιαίτερα προσιτών τιμών.
Με την είσοδο και μόνο στο γυμναστήριο της Σχολής Μωραΐτη, το οποίο έχει μετατραπεί σε μοντέρνα γκαλερί, νιώθεις τη δροσιά και την αισιοδοξία των νέων ανθρώπων να σε πλημμυρίζουν, άλλωστε νέοι οραματίστηκαν και διοργάνωσαν τη συγκεκριμένη έκθεση, έργα νέων καλλιτεχνών περιλαμβάνει, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις τους θα διατεθεί σε παιδιά που έχουν ανάγκη, τα παιδιά της «Ελπίδας».
Ο Ιωάννης Γιαννακούλης, ο Αλέξανδρος Κάμπης και ο Γιάννης Νικητέας, μόλις 15 ετών, συμμαθητές στην Α' Λυκείου και φίλοι, βιώνουν όπως όλοι μας τις αγωνίες της ελληνικής κοινωνίας στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία και είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στο θέμα της νεανικής ανεργίας.
Οι τρεις μαθητές με τον εκδότη του «Εθνους» Γιώργο Μπόμπολα και τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, τη βραδιά των εγκαινίων. Τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων θα διατεθούν στην «Ελπίδα».
Οι τρεις μαθητές με τον εκδότη του «Εθνους» Γιώργο Μπόμπολα και τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, τη βραδιά των εγκαινίων. Τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων θα διατεθούν στην «Ελπίδα».
 
Ο διπλός στόχος
«Αποφασίσαμε πως το χειρότερο είναι η παθητική στάση, η απραξία», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Ιωάννης Γιαννακούλης. «Μπορεί ένας έφηβος να μη διαθέτει τη δύναμη των μεγάλων, έχει όμως όνειρα και φιλοδοξίες. Θέλαμε να αντιδράσουμε στη μεγάλη αυτή οικονομική κρίση δείχνοντας πως χωρίς πολλά χρήματα μπορούν να γίνουν πράγματα και να βοηθηθούν οι νέοι άνθρωποι, καταπολεμώντας έτσι και τη νεανική ανεργία. Γιατί η συγκεκριμένη έκθεση, πέρα από τον καθαρά φιλανθρωπικό της σκοπό, την ενίσχυση του συλλόγου ''Ελπίδα'', έχει ακόμα έναν στόχο: να βοηθήσει τους νέους καλλιτέχνες. Δίνεται η ευκαιρία στους φοιτητές της ΑΣΚΤ να εκθέσουν τα έργα τους συμμετέχοντας σε μια έκθεση με δημοσιότητα, ενώ ένα μέρος από τις πωλήσεις θα διατεθεί και στο Ταμείο των Εργαστηρίων της Σχολής», καταλήγει.

Μέχρι όμως η ιδέα τους για την έκθεση να γίνει πράξη, ο δρόμος ήταν μακρύς, αφού έπρεπε να ασχοληθούν με μια σειρά από πράγματα που έως τώρα αγνοούσαν. Απευθύνθηκαν, έτσι, στη Σοφία Στάικου, πρόεδρο του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς, η οποία συνεργάζεται στενά με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ζητώντας τη βοήθειά της. Είναι γνωστό ότι οι τελειόφοιτοι της ΑΣΚΤ δημιουργούν έργα που εκτίθενται στα θεματικά μουσεία του Ομίλου, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την έκθεση η οποία ολοκληρώθηκε στο μουσείο της Στυμφαλίας στις 22 Απριλίου.

Ο Γιάννης Νικητέας αναφέρει: «Οταν μιλήσαμε στην κυρία Στάικου για την έκθεση που σκεφτόμασταν να διοργανώσουμε με νέους καλλιτέχνες, εκείνη μας πρότεινε να συνεργαστούμε με την ΑΣΚΤ και μας σύστησε τον αναπληρωτή καθηγητή Αγγελο Αντωνόπουλο, υπεύθυνο για το Α' Εργαστήριο. Ο κ. Αντωνόπουλος μίλησε στους φοιτητές του για την έκθεση και τους βοήθησε στην επιλογή των έργων που θα παρουσιάζονταν».
Η διαδικασία της όλης διοργάνωσης διήρκεσε 4 μήνες και ήταν για τους τρεις τους μια μοναδική ευκαιρία να μάθουν πώς λειτουργεί η κοινωνία των μεγάλων. Ο Αλέξανδρος Κάμπης μάς λέει: «Γνωρίσαμε ανθρώπους της Τέχνης, επισκεφτήκαμε μουσεία και γκαλερί, επιμεληθήκαμε τις προσκλήσεις, τον κατάλογο, τις αφίσες, το διαφημιστικό σποτ, ήρθαμε σε επαφή με τον σύλλογο ''Ελπίδα'', με δικηγόρους, με χορηγούς? Εργαστήκαμε πολλές ώρες, θυσιάσαμε τις πασχαλινές διακοπές μας και τα Σαββατοκύριακα, αλλά άξιζε τον κόπο, η εμπειρία ήταν μοναδική».
Στο ερώτημα ποια ήταν η αντιμετώπισή τους στο συγκεκριμένο εγχείρημα, απαντούν με μία φωνή: «Δεν συναντήσαμε πόρτες κλειστές, όλοι θέλησαν να μας βοηθήσουν. Oι γονείς μας ενθουσιάστηκαν και μας στήριξαν, το ίδιο έκανε και η Σχολή Μωραΐτη, ένα σχολείο με μεγάλη ιστορία. Θα θέλαμε η έκθεση αυτή να γίνει θεσμός για το σχολείο μας και να διοργανώνεται από τους μαθητές κάθε χρόνο, γιατί εμείς μέσα από αυτήν την εμπειρία είδαμε πώς είναι ο κόσμος πέρα από το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον και μάθαμε πολλά πράγματα - το κυριότερο: ό,τι έχει αξία απαιτεί αφοσίωση και δουλειά και πως εμείς οι νέοι μπορούμε να πετύχουμε πολλά, αρκεί να έχουμε κάποιες ευκαιρίες, έστω και μικρές...».


ΜΑΓΔΑ ΛΙΒΕΡΗ
magdaliveri@yahoo.gr

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Πάντα υπάρχει χώρος…


Με ένα γυάλινο βάζο, μερικές πέτρες, λίγα βότσαλα και άμμο, ακόμη δυο τρεις μπιρίτσες ένας καθηγητής Φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του έχοντας έναν και μόνο σκοπό: Να γεμίσει το βάζο μπροστά στους μαθητές του. Κάθε φορά, όμως, σταματούσε και τους ρωτούσε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» Μέχρι που έγινε ενοχλητικός με τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις του και οι μαθητές άρχισαν να… απορούν με το παράξενο «πείραμά» του! «Είναι μια διδακτική ιστορία για τη ζωή», τους είπε γελώντας. Και μόνο στο τέλος, όλοι κατάλαβαν τι ακριβώς εννοούσε…

Ο καθηγητής πήρε στα χέρια του ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει στην αρχή με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλες ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την τσάντα του μερικά μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε στα χέρια του λίγη άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά που υπήρχαν ανάμεσα στις πέτρες και στα βότσαλα.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
- Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε δύο μπουκάλια μπίρες, τις άνοιξε και άρχισε να τις αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας: η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βότσαλα είναι δευτερεύοντα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας: σπουδές, δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο, μικρές πολυτέλειες. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα: τα πολύ μικρά της ζωής.
Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας.
Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας… Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα! Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας, όμως, ρώτησε:
- Καλά, η μπίρα τι αντιπροσωπεύει;
Και ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΙΡΙΤΣΕΣ.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Παγκόσμια Εβδομάδα Δράσης για την Εκπαίδευση

Μία εκστρατεία από μαθητές όλου του κόσμου για τα παιδιά όλου του κόσμου!

«Εκατομμύρια γονείς, δάσκαλοι και παιδιά ανά τον κόσμο απευθύνουν έκκληση στις κυβερνήσεις των χωρών τους, ώστε να παρέχουν δωρεάν και ποιοτική βασική εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Αυτοί, είναι υποστηρικτές της Παγκόσμιας Εκστρατείας για την Εκπαίδευση. Εμείς προσθέτουμε τη φωνή μας στη δική τους έκκληση. Με το να συμμετέχετε μπορείτε να γίνετε η πρώτη γενιά που θα δει κάθε παιδί του κόσμου να απολαμβάνει το δικαίωμα στην εκπαίδευση».
Nelson Madela and Graca Macel, Απρίλιος 2002  

Η Εκπαίδευση αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και βασικό όπλο στη μάχη κατά της φτώχειας. Για 69 εκατομμύρια παιδιά και 750 εκατομμύρια ενήλικες, αυτό το δικαίωμα παραβιάζεται καθημερινά.

Η Παγκόσμια Εκστρατεία για την Εκπαίδευση (Global Campaign for Education) προωθεί την εκπαίδευση ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και κινητοποιεί την κοινή γνώμη με σκοπό να ασκήσει πίεση στις κυβερνήσεις και τη διεθνή κοινότητα. Οι κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν την υποχρέωση να  παρέχουν δωρεάν δημόσια υποχρεωτική βασική εκπαίδευση σε όλους τους ανθρώπους κυρίως στα παιδιά, τις γυναίκες και σε όλα τα μέλη της κοινωνίας που κινδυνεύουν από αποκλεισμό.
Η καθολική και ποιοτική εκπαίδευση είναι εφικτή. Το κόστος, όμως, μιας ενδεχόμενης αποτυχίας είναι πολύ μεγάλο. 

Η συμμαχία Παγκόσμια Εκστρατεία για την Εκπαίδευση ιδρύθηκε το 1999 και η ActionAid είναι ιδρυτικό μέλος της. Βασικό εργαλείο της εκστρατείας είναι η Παγκόσμια Εβδομάδα Δράσης για την Εκπαίδευση. Σε αυτήν συμμετέχουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Δίκτυα της Κοινωνίας των Πολιτών, εκπαιδευτικοί και μαθητές από περίπου 120 χώρες του κόσμου. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι οι μαθητές οι οποίοι κάθε χρόνο καλούνται να δράσουν διεκδικώντας το δικαίωμα των συνομηλίκων τους να πάνε σχολείο.

Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Δράσης μαθητές από πλούσιες και φτωχές χώρες ενώνουν τις φωνές τους και μέσα από παραπλήσιες εκδηλώσεις, υπενθυμίζουν στους ηγέτες της χώρας τους τις δεσμεύσεις τους σχετικά με την εκπαίδευση και την ανάγκη ουσιαστικής κατοχύρωσης του δικαιώματος πρόσβασης κάθε παιδιού σε αυτήν.
 
 
http://education.actionaid.gr/GAW
 
 
 
 
 

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Η ημέρα της γης 2012.



Στις 22 Απριλίου θα γιορταστεί σε 175 χώρες για 42η φορά η μέρα της γης. Σκοπός της είναι η ευαισθητοποίηση σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον.



Δείτε μία συλλογή με φωτογραφίες που αφορούν το περιβάλλον του πλανήτη μας, τις προσπάθειες που γίνονται για τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και τις επιπτώσεις της ρύπανσης.



Κυριακή 8 Απριλίου 2012

ΟΕΔΒ: Η «κουκουβάγια» παίρνει σύνταξη



[Οταν Εχω Διάβασμα Βαριέμαι].

Ενα συγκινητικό «αντίο» απευθύνουν στην εκπαιδευτική κοινότητα οι εργαζόμενοι του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών βιβλίων (ΟΕΔΒ) που καταργήθηκε στις 31 Μαρτίου.

 
Ο Οργανισμός υπηρέτησε επί δεκαετίες την εκπαίδευση σε περιόδους δύσκολες αλλά και καλές, πολλές φορές υπό το άγχος της μη έγκαιρης εκτύπωσης των σχολικών βιβλίων (αναλόγως των επιλογών των εκάστοτε υπουργών Παιδείας) να «κρέμεται» πάντα επάνω από το κεφάλι τους.

Από τις χειρότερες χρονιές η περυσινή (τα τελευταία βιβλία έφτασαν στα σχολεία Ιανουάριο), ήταν συμπτωματικά η χρονιά που ανακοινώθηκε η κατάργησή του.


«Σε λίγες ώρες ο Ο.Ε.Δ.Β. (Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων) θα αποτελεί παρελθόν, καταργείται οριστικά»
αναφέρεται στην ανακοίνωση που υπογράφουν ο πρόεδρος του Συλλόγου εργαζομένων, κ. Μάκης Λυκόπουλος και ο γενικός γραμματέας του κ. Σταύρος Ευσταθόπουλος.

«Μετά από 75 χρόνια η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής "πετάει μακριά", γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν έχει θέση στη σύγχρονη μνημονιακή εκπαίδευση. Η μόρφωση θα γίνεται πλέον ηλεκτρονικά. Το… Μέλλον είναι μόνο το ''ηλεκτρονικό βιβλίο'' και οι "διαδραστικοί πίνακες"», αναφέρεται στην ανακοίνωση.

«Οι εργαζόμενοι στον Ο.Ε.Δ.Β. που όλα αυτά τα χρόνια εξέδωσαν και διένειμαν τρία (3) δισεκατομμύρια βιβλία σε εκατομμύρια μαθητές, αποχωρούν περήφανοι για τη συμβολή τους στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος (μέσο κόστος κάθε βιβλίου 0,70 €), για την απουσία διαφθοράς και διαπλοκής τους, για το ότι κατόρθωσαν να περισώσουν από τον ιδιωτικό φορέα, την ιστορία των σχολικών βιβλίων, δέκα πέντε χιλιάδες (15.000) πρωτότυπα έργα ζωγραφικής που κοσμούσαν κάποτε τα σχολικά βιβλία (Τσαρούχης, Γκίκας, Γραμματικόπουλος, Τάσος κ. λ. π.), τριάντα χιλιάδες (30.000) βιβλία, πολλά σπάνιων εκδόσεων, που αποτελούν πλέον περιουσία του υπουργείου Παιδείας και υπάρχει ιστορική ευθύνη στην πολιτική ηγεσία να τα διαφυλάξει και αξιοποιήσει».


Πηγές:  http://www.tovima.gr/education/article/?aid=451053http://topontiki.gr, http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=60911, http://www.palo.gr/cluster/multimedia/politikh-nea/628/?clid=4536218,   ...



Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Η δημόσια εκπαίδευση στο στόχαστρο. Του Νόαμ Τσόμσκι

Η δημόσια εκπαίδευση βρίσκεται υπό απειλή σε ολόκληρο τον κόσμο και η απάντηση έρχεται από τις φοιτητικές διαδηλώσεις που έλαβαν πρόσφατα χώρα στην Βρετανία, τον Καναδά, τη Χιλή, την Ταϊβάν και αλλού. Η Καλιφόρνια αποτελεί επίσης ένα πεδίο μάχης.

Οι Los Angeles Times κάνουν λόγο για μια εκστρατεία για την καταστροφή του μεγαλύτερου δημόσιου συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο κόσμο: «Εκπρόσωποι του Κρατικού Πανεπιστήμιου της Καλιφόρνια ανακοίνωσαν σχέδια για το πάγωμα των εγγραφών την επόμενη άνοιξη στις περισσότερες πανεπιστημιοπόλεις με τους υποψήφιους σπουδαστές να περιμένουν, το επόμενο φθινόπωρο, το αποτέλεσμα της προτεινόμενης πρωτοβουλίας φορολόγησης που θα ψηφιστεί το Νοέμβριο».
Παρόμοια υποχρηματοδότηση βρίσκεται σε εξέλιξη σε εθνικό επίπεδο. «Στις περισσότερες πολιτείες πλέον είναι τα δίδακτρα και όχι η κρατική επιχορήγηση που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού», αναφέρουν οι New York Times, ενώ συμπληρώνουν: «έτσι η εποχή των προσιτών τετραετούς φοίτησης δημοσίων πανεπιστημίων, σημαντικά επιδοτούμενων από το κράτος, μάλλον έχει παρέλθει».
«Υπήρξε μια μετατόπιση από την πεποίθηση πως εμείς ως έθνος επωφελούμαστε από την ανώτατη εκπαίδευση, σε μία αντίληψη πως είναι οι άνθρωποι που λαμβάνουν αυτή την εκπαίδευση αυτοί οι οποίοι ωφελούνται πρωταρχικά και έτσι θα πρέπει να πληρώσουν γι’αυτό», εξηγεί ο Ρόναλντ Έχρενμπεργκ του Κρατικού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και διευθυντής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Ανώτατης Εκπαίδευσης Cornell.
Μια πιο ακριβής περιγραφή , νομίζω είναι «Αποτυχία μέσω Σχεδιασμού» ο τίτλος μίας πρόσφατης έρευνας από το ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής, το οποίο αποτελεί μία αξιόπιστη πηγή έγκυρων πληροφοριών και αναλύσεων για την κατάσταση της οικονομίας.
Η μελέτη εξετάζει τις συνέπειες του σχεδιασμού που έγινε πριν μια γενιά περίπου. Ένας σχεδιασμός που έδινε έμφαση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στην offshore επιχειρηματικότητα αντί της εγχώριας παραγωγής.
Μια πρωταρχική αιτιολόγηση για το σχεδιασμό είναι αυτό που ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτζ ονόμασε «θρησκεία», ότι, δηλαδή «οι αγορές οδηγούν σε θετικά αποτελέσματα», το οποίο βέβαια επλήγη πρόσφατα με την κατάρρευση της φούσκας των ακινήτων προκαλώντας τη τρέχουσα οικονομική κρίση.
Εικασίες γίνονται και για τα υποτιθέμενα οφέλη από την ραγδαία επέκταση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στις αρχές του 1970. Μια πιο πειστική περιγραφή δόθηκε από τον Μάρτιν Γουλφ, ανώτερο οικονομικό ανταποκριτή των Financial Times: «Ένας εκτός ελέγχου χρηματοπιστωτικός τομέας κατατρώει την νέα οικονομία των αγορών από μέσα, ακριβώς όπως η προνύμφη της αράχνης τρώει το σώμα που την φιλοξενεί».

Ταξικός σχεδιασμός
Η έρευνα παρατηρεί πως «Η Αποτυχία του Σχεδιασμού» είναι ταξική. Για τους σχεδιαστές υπήρξε μια εκπληκτική επιτυχία, όπως φάνηκε από την τρομερή συγκέντρωση του πλούτου στο ανώτερο 1%, 0,1% στη πραγματικότητα, την ίδια ώρα που η πλειοψηφία έχει περιοριστεί στην ουσιαστική στασιμότητα ή και την υποβάθμιση.
Κοντολογίς, όταν έχουν την ευκαιρία οι «Άρχοντες της Ανθρωπότητας», εφαρμόζουν το άθλιο αξίωμα «όλα για μας και τίποτα για τους άλλους», όπως το εξήγησε ο Άνταμ Σμιθ πολύ καιρό πριν.
Η μαζική δημόσια εκπαίδευση είναι ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα της αμερικανικής κοινωνίας. Είχε πολλές διαστάσεις. Ένας στόχος ήταν να προετοιμάσει τους αγρότες για την ανεξάρτητη ζωή ως μισθωτοί που θα ανέχονταν αυτό που θεωρείται ως δουλεία.
Το στοιχείο του εξαναγκασμού δεν πέρασε χωρίς προειδοποίηση. Ο Ραλφ Έμερσον παρατήρησε ότι οι πολιτικοί ηγέτες καλούν για δημόσια εκπαίδευση διότι φοβούνται ότι «Αυτή η χώρα γεμίζει με χιλιάδες και εκατομμύρια ψηφοφόρων, και θα πρέπει να τους εκπαιδεύσει για να τους κρατήσει μακριά από το λαιμό τους». Αλλά εκπαιδευμένοι με τον σωστό τρόπο: Με περιορισμένες τις προοπτικές και την κατανόηση τους, αποθαρρυμένοι από την ελεύθερη και ανεξάρτητη σκέψη και εκπαιδευμένοι για υπακοή.

Αποκατάσταση πειθαρχίας
Αυτό το άθλιο αξίωμα και η υλοποίησή του έχουν ονομαστεί πρόσθια αντίσταση, η οποία με τη σειρά της προκαλεί τους ίδιους φόβους μεταξύ των διαφόρων ελίτ. Πριν από σαράντα χρόνια υπήρχε έντονη ανησυχία ότι ο πληθυσμός θα απελευθερωθεί από την απάθεια και την υπακοή.
Από τότε, πολλά μέτρα έχουν ληφθεί για την αποκατάσταση της πειθαρχίας.
Μία είναι η σταυροφορία για την ιδιωτικοποίηση - την τοποθέτηση του ελέγχου σε αξιόπιστα χέρια.
Ένας άλλος τρόπος είναι απότομες αυξήσεις των διδάκτρων, σχεδόν 600% από το 1980. Αυτές παράγουν ένα σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με «πολύ περισσότερη οικονομική διαστρωμάτωση από αυτή που ισχύει σε οποιαδήποτε άλλη χώρα», σύμφωνα με την Τζέιν Γουέλμαν, πρώην διευθύντρια της Delta Cost Project, η οποία παρακολουθεί τα θέματα αυτά. Τα δίδακτρα αυξάνουν το μακροπρόθεσμο χρέος των φοιτητών και ως εκ τούτου ενισχύουν την υποταγή τους στην ιδιωτική εξουσία.
Οι αιτιολογίες βασίζονται σε οικονομικούς λόγους, αλλά είναι δεν είναι τόσο πειστικές. Σε χώρες με πολλούς φτωχούς, συμπεριλαμβανομένου του Μεξικού, τα δίδακτρα παραμένουν δωρεάν ή ονομαστικά. Αυτό συνέβαινε και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν ήταν πολύ φτωχότερες μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τεράστιος αριθμούς των μαθητών ήταν σε θέση να εισέλθουν στο κολέγιο βάσει του νομοσχεδίου GI - ένας παράγοντας με μοναδικά υψηλή οικονομική ανάπτυξη, ακόμα και βάζοντας στην άκρη τη σημασία της βελτίωσης της ζωής.
Άλλος τρόπος είναι η κορπορατικοποίηση των πανεπιστημίων. Αυτό έχει οδηγήσει σε δραματική αύξηση των επιπέδων της διοίκησης, συχνά αυστηρά επαγγελματική αντί προερχόμενη από τη σχολή, όπως πριν, αλλά και στην επιβολή της επιχειρηματικής κουλτούρας της "αποτελεσματικότητας" - μιας ιδεολογικής προπαγάνδας εκτός της οικονομικής.
Ένα παράδειγμα είναι η απόφαση των κρατικών κολεγίων για την εξάλειψη των προγραμμάτων στον τομέα της νοσηλείας, της μηχανικής και της επιστήμης των υπολογιστών, επειδή είναι δαπανηρές - και τυχαίνει να είναι τα επαγγέλματα όπου υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού, όπως αναφέρουν οι New York Times.
Η απόφαση βλάπτει την κοινωνία, αλλά είναι σύμφωνη με την ιδεολογία του βραχυπρόθεσμου κέρδους μιας επιχείρησης αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες επιπτώσεις.


Νόαμ Τσόμσκι

Πηγές:  http://tvxs.gr,  http://www.palo.gr,  http://www.ekpaideytikos.gr/